7 september 2022- ambulance ervaring

7 september 2022.

Nou, ik heb weer nieuws hoor.

Waar zal ik eens beginnen... Misschien is bij het begin handig.

Ik ben een dagje naar mijn ouderlijk huis gegaan en heb daar lekker gekletst en spelletjes gedaan met mijn zusje. Het was leuk! Zij is net begonnen op de middelbare school en ik vind het heel leuk om dan te horen hoe nieuw en gek het allemaal is voor haar. Het is ook best eng voor het eerst en ik vind dat ze het super goed doet. Proud 💓

Ik ging rond 17 uur weer naar huis en voelde ongeveer halverwege de reis opeens hele erge druk op mijn borst. Ik voelde me ook benauwd, opeens misselijk.. ik vond het wel gek maar ik dacht 'dat gaat zo wel weer over'. Opzich geen gekke gedachte aangezien ik een leuke dag had gehad, niet echt ergens mee in mijn hoofd zat en me juist heel erg goed voelde.

Toen ik thuis was aangekomen merkte ik dat het niet minder werd en er kwam opeens duizeligheid bij. Ik ben even buiten gaan zitten en ik heb even een paar keer goed rustig ademgehaald maar niks hielp. Op dit moment kwam er ook bij dat ik me verward voelde en ik gevoel weg voelde gaan uit mijn handen, armen, benen en gezicht. En er kwamen heftige steken in mijn borst bij. Echt heftige.

Ik raakte een beetje in paniek want ik voelde me mentaal heel goed en ik snapte niet waar het vandaan kwam. 

Er kwam hyperventilatie maar daar kwam ik vrij snel weer uit. Ik ben weer buiten gaan zitten in de frisse lucht en ben even een stukje gaan wandelen in een poging om me weer wat beter te voelen. Lukte niet. Ik kon alleen nog maar hijgend lopen, voelde me ontzettend slap en had vooral erg veel pijn. 

Nou, ik weer tegen mezelf zeggen dat ik rustig moest blijven en weer goed diep in en uit geademd. Niks hielp.

Vervolgens heb ik degene die bij me was gevraagd weg te gaan omdat ik me echt niet goed voelde en ik drukte om me heen niet meer kon hebben. 

Even later werd het nóg slechter en had ik bedacht naar beneden te gaan om in de tuin te zitten, zodat als ik opeens 112 moest bellen ik al beneden was. 

Ik zat gelukkig niet alleen buiten want na een paar minuten werd ik helemaal naar en zakte ik op de grond. Het gevoel in mijn handen was weg, ik kon niet meer normaal lucht binnenkrijgen en de pijn in mijn borst was opeens zó heftig geworden dat ik niet meer rechtop kon en niet meer in staat was te praten. Degene die bij me was heeft 112 gebeld. 

Ik heb tot de ambulance er was niks meer meegekregen. Ik voelde alleen nog maar de pijn. Het was echt ondragelijk. 

De ambulancemedewerkers hebben me meegesleept naar de ambulance en me daar uitgebreid onderzocht nadat ze me hadden gekalmeerd door middel van een hartfilmpje etc.

De resultaten zijn gelukkig niet ernstig. Ik was zelf erg bang dat er iets met mijn hart was gezien de plek van de pijn en de hevigheid ervan. Dat bleek niet zo te zijn.

Wat er aan de hand is geweest is dat ik blijkbaar al uren een paniekaanval had. Niet eentje die echt een duidelijke aanleiding had, maar eentje die komt door alle stress van de afgelopen tijd. Ik heb teveel van mezelf gevraagd en mijn lichaam kon dat niet meer aan.

Wat de pijn veroorzaakt heeft zijn de spieren in mijn borst die krampen gaven en door de druk die er blijkbaar al constant was kan dat hele heftige pijn veroorzaken. De pijn is geschat op 10/10. Zo heb je misschien een beeld van hoe erg veel pijn dat deed.

Ik hoefde gelukkig niet mee naar het ziekenhuis. Toen ik weer uit de ambulance kwam hadden wat mensen super lief op me gewacht. Ik bof echt met de mensen om me heen! 

Ik heb nog heel even in de tuin gezeten om een beetje van de shock bij te komen, en daarna ben ik naar mijn kamer gegaan met twee huisgenoten die heel lief op me pasten. 

Wat minder lief was, was dat een andere verdieping van het huis een feestje had en die weigerden stiller te doen.

Kijk: ik snap dat het leuk is om een feestje te hebben en dat het gezellig is. Natuurlijk! Maar ik ben er heel erg van geschrokken dat zij wisten van de ambulance en het niet konden opbrengen om mij mijn rust te gunnen. Ik heb het meerdere keren netjes gevraagd, andere mensen hebben het meerdere keren gevraagd, er was zelfs al iemand naar boven gelopen om het nog snel uit te leggen en te vragen of het alsje alsje alsjeblieft stil mocht zijn. HE LE MAAL NIKS. 

Nou is het zo dat de afspraak hier in huis al is dat het om 22:00 stil moet zijn. Helemaal op een doordeweekse dag. Ik vind het al niet zo sociaal om dan tot half 1 te blijven schreeuwen en muziek hard aan te zetten. Echt hard ook. 

Maar kom op, pas gewoon een beetje op elkaar. Als voor iemand van hun net 112 was gebeld, natuurlijk had ik daar dan rekening mee gehouden. Ik zou vragen of ik iets kon doen!!! Wat zij deden was echt complete schijt hebben. Echt compleet. Ook gewoon een grote mond geven met 'ja dit is ook ons huis'. 

Op een gegeven moment na 12 ben ik in bed gaan liggen. Ik wilde ook niet de zeurpiet zijn dus ik dacht ik ga proberen om eindelijk te slapen... en wat gebeurt er.. de muziek gaat nóg harder, iedereen zong mee. 0% werd er rekening gehouden.

Ik voelde me er eerst rot over dat zij allemaal het blijkbaar niet boeiend vonden dat iemand zoiets mee had gemaakt en echt moest rusten. Want ik was kapot joh. Ik stond bijna te huilen van vermoeidheid.

Op een gegeven moment heb ik de keuze gemaakt om er zelf heen te lopen. Ik heb gezegd dat ik het echt fijn vond dat ze een leuke avond hadden gehad maar dat ik het echt niet respectvol vond wat er gebeurde. Nou, uiteraard kreeg ik een grote mond terug. 

Ik vind het eigenlijk ergens nog wel geinig dat ik onder de plakkers van het hartfilmpje nog zat en ze gewoon recht in mijn gezicht op een super kutte manier terugdeden zodat ze een avondje zichzelf konden volgooien. Very very very sad.

Oja en weet je wat ook nog wel mooi was? Mijn ex was erbij. Hij schreeuwde nog het hardst van allemaal en toen ik boven stond liep hij gewoon weg om vervolgens weer verder te zuipen en zingen.

Ik vind dat ik lief en respectvol over hem ben geweest in mijn blog en tegen andere mensen. Ik heb hem constant verdedigd en iedereen verteld over hoe goed en lief hij altijd voor me was. Ja, echt. Ik heb nog een appje gestuurd zodat hij zich ook weer beter zou voelen in zijn eigen huis. Ik maakte me druk over hoe het met hem ging, ik wilde ondanks het feit dat hij me keihard heeft gedumpt nog steeds het beste voor hem.

En oke, droge antwoorden op appjes enzo zijn prima, ik snap de boodschap. Maar dit gedrag accepteer ik niet. Ik snap dat hij wil laten zien dat het goed met hem gaat en dat hij niet de boodschap over wil brengen dat er nog hoop was of weet ik veel wat hij dacht.. maar dit was niet oke. Dit was het verste van oke dat mogelijk is zelfs. 

Voor mij bestaat deze jongen niet meer.